Hej Bente
Vi har en lille dreng på 9 ½ måned, der startede hos dagplejen, da han var 8 mdr. gammel. De første dage var vi der sammen med ham og det gik fint, men han vil ikke være der “alene” (altså uden mig).
Han græder og græder nogle gange bliver han også sur. Han holder først op, når jeg kommer og henter ham igen.
Vi har været lidt uheldige mht. opstrart af dagplejen. Da han havde været der ca 2½ uge, så lukkede hun p.g.a. ferie og inden da, var der også lige en sygedag. Her efter nytår har han været der alene i 1½ uge og det er det samme. Han græder fra han kommer til jeg henter ham igen, kun få minutter uden gråd og han er begyndt at kravle hen til hoveddøren og sidder der og græder videre.
Dagplejemoderen har ham ofte siddende hos sig og hun siger, han gerne vil det, men han holder ikke op med at græde og være sur. Når jeg er der, vil han gerne lege med de andre børn ellers ikke. Normalt spiser han fint herhjemme, i dagplejen spiser og drikker han næsten ikke.
Der har ingen fremskridt været overhovedet de sidste 1½ uge; har været det samme mønster dag efter dag.
Og nu er dagplejen syg igen, og jeg har ikke lyst til han skal passes af andre, han ikke har set før, når han har det sådan.
Lidet rodet skrevet måske, men vi vil gerne vide, om han på nogen måde tager “skade” psykisk af at sidde og have det så dårligt dag efter dag? (Han er der ca. 3 timer dagligt. og han er så udmattet af gråd, at han falder i søvn og sover 2½ time, hvilket han normalt ikke gør).
Og hvorlænge er det acceptabelt, at han skal være så ked af det hele tiden, førend vi må finde en anden pasningsmulighed?
Vi er meget i vildrede. Og det er bestemt ikke rart at se og høre vores barn have det så skidt. Jeg gør alt, hvad jeg kan for at aflevere ham på en fin og god måde med smil og glæde, men det hjælper ikke. Har prøvet både korte og lange “afleveringer” ingen forskel.
Med venlige hilsener
Bente