Kære Vibeke
Jeg er mor til en dejlig aktiv, meget udadvendt og kommunikerende dreng på 2 år og 9 måneder. Hans far og jeg har ikke boet sammen siden han var spæd, så det har han ingen erindring om, alligevel virker det som om, han bruger megen energi på at navigere i forhold til, at han skifter bopæl to gange om ugen.
Vi har en 5-9 ordning. Han har altid sovet formidabelt om natten.
Fra han var under et år og til nu har han sovet igennem, og han er blevet puttet, sagt godnat til, lyset er blevet slukket, og så har han selv ligget og er faldet i søvn. For nogle måneder siden begyndte dette at forandre sig. Så begyndte han at tale om mørket, ville have gardinerne trukket for, ville have lyset tændt.
Og skridt for skridt har det ændret sig til, at han nu insisterer på, at den, der putter, bliver inde på hans værelse til han sover. Og han springer op som en fjeder, hvis man forsøger at liste ud. Og dette er altså efter at putteritualet, som består af en bog og en sang, er overstået. Og han mener det alvorligt, han bliver helt ude af den og begynder at sitre og gispe efter vejret, hvis man overhører hans anmodning.
Jeg har så haft den aftale med ham, at jeg blev på hans værelse, hvis han lovede at være musestille, så jeg kunne sidde og læse. Og det er en aftale, der fungerer fint. Således undgår jeg, at putningen “æder” hele aftenen, fordi jeg faktisk har “tid til mig selv”. Der går mellem 5 minutter og en halv time, så bliver hans åndedrag tungt og jeg lister af. Det seneste nye er imidlertid, at han vågner helt stabilt hver nat ved midnat, og insisterer på at komme ind og ligge i min (eller fars) seng. Han falder straks i søvn, og sover til næste morgen.
Vi er imidlertid lidt ærgerlige over denne punktlige kolonisering af vores senge, og tænker, at vi skal tilbage til de gyldne tider, hvor man først så ham kl. 7 næste morgen. Men det er helt umuligt at få ham overbevist om, at han skal sove videre i sin egen seng, og han vil meget gerne putte og kramme og mærke fysisk nærkontakt, som han ellers ikke tidligere har været særligt interesseret i.
Jeg har egentlig ikke det store problem med denne natlige begivenhed, bortset fra, at min søvn er bedre uden ham i sengen, da han bevæger sig ret meget, når han sover. Far har indimellem sin kæreste sovende, og mener derfor, at det er en uskik at drengen trænger sig på, og vil gerne finde en vej ud af denne nye kultur. Hvad stiller vi op?
Han bliver helt desperat og lysvågen og virkelig ulykkelig, hvis man prøver at få ham til at blive i sin egen seng. Han søger generelt for tiden konstant voksenkontakt og taler stort set uafbrudt. Han har tidligere været bedre til at sidde og lege lidt selv, men leger for tiden stort set ikke selv, men vil gerne hele tiden involvere os. Dette indebærer også, at han kalder så snart, man er ude af hans synsfelt og farer rundt for at finde én.
Jeg oplever ham som lidt hektisk og bange for, at jeg skal “forsvinde”, og tænker over om dette har at gøre med hans erfaring som delebarn af, at der hele tiden er én af os, der ikke er der. Jeg tænker også på, om dette kan medvirke til, at han ikke føler sig så forankret i “sit værelse” (som han jo i sagens natur har 2 af), og derfor vælger voksenkontakten og køkkenet frem for sit eget rum.
Kontakten mellem hans far og jeg er vanskelig, og stemningen er ikke altid harmonisk, men han ser os da jævnligt drikke kaffe sammen, og vi bestræber os på at finde en vej, der dur for os alle tre.
Jeg får at vide, at min dreng er meget grænsesøgende i vuggestuen, og meget gerne afprøver alle regler, og således er en udfordring for stuens sociale rum. Han er blandt de største børn på stuen og er meget aktiv og meget kommunikerende, og søger megen voksenkontakt. Det samme er tilfældet, når vi er hjemme.
Vi tager så ofte som muligt bare hjem efter vuggestue, da jeg vurderer, at han har brug for at komme hjem og falde til ro i sine vante omgivelser. Som sagt har han to hjem, og han sover hos sin far 2 gange hver anden uge og tre gange hver anden uge. Dette medfører jo så, at han skifter bopæl 2 gange om ugen, hvilket nok skaber en vis turbulens.
Jeg har netop været ude at rejse i 9 dage. Det er første gang, jeg har været borte mere end tre dage. Efter min hjemkomst klæber han bogstavelig talt til mig.
Tidligere har vi haft en meget fin aftale om, at han sad i sin seng og læste bøger om morgenen, mens jeg gik i bad. Nogle gange er jeg stået op og har været i bad, før han vågner. Men da han nu kommer ind i min seng hver nat, og ligger og holder om mig, kan jeg umuligt vriste mig fri og gå i bad, uden han vågner.
Og når jeg så siger, at jeg vil gå i bad, vil han under ingen omstændigheder lade mig gøre det, således at jeg i morges, måtte have ham med i badeværelset. Han nægter ganske enkelt at slippe mig af syne. Helst vil han røre ved mig hele tiden og blande sig i alt, jeg foretager mig (herunder påklædning og al anden privat aktivitet). Jeg føler mig ganske okkuperet, og det er meget langt fra den meget selvstændige adfærd han tidligere har udvist.
Mit spørgsmål er således, hvordan får jeg tilkæmpet mig en lille smule bevægelsesfrihed? Han er ellers super sød og glad og sjov og respekterer mine anvisninger og de regler, jeg opstiller, om end han konstant søger grænser, så jeg er sådan set meget tilfreds med vores kommunikation, bortset fra, at han virker besat af at være tæt på mig. Som baby og tumling har han ikke været specielt interesseret i fysisk kontakt.
Venlig hilsen